De taal van de kloof
Dit is een bewerking van de
StandUpBlog die Merel Steinweg voordroeg tijdens het congres ‘daadkrachtige ondersteuning bij opvoeden en ouderschap’
Halverwege
de zaal zit ik. In de stoelen naast en voor mij beleidsmedewerkers, jeugdartsen,
wetenschappers en twee wethouders. Allemaal geïnteresseerd in
de vraag: hoe kan ik ouders, jongeren en kinderen ondersteunen?
“Nou”, zo stelt
Micha de Winter, lector Jeugd, “dat is nog niet zo makkelijk. Er
bestaat een enorme kloof tussen het beleid en de realiteit”. Hulpverleners werken graag met een afgebakende hulpvraag terwijl jongeren gruwelen van de gedachte alleen al om een vraag te stellen.
Laat staan aan een hulpverlener”, zo begreep hij van jongeren die hij
zelf had geïnterviewd. “Jongerenwerkers durven de jongeren die zij begeleiden niet
eens voor te stellen eens hulp te zoeken. Hulpverleners verwijten op hun beurt
jongerenwerkers weer dat jongeren pas in beeld komen als de problemen al veel
te ver gevorderd zijn”. Het is opsomming van kloven.
Die kloven blijken een rode draad tijdens het congres.Tijdens één van de workshops kijken we samen naar de documentaire ‘Ticket to the Tropics’ waarin ouders vertellen wat zij moeilijk en zwaar vinden in de opvoeding en het ouderschap. Links op beeld zien we zes ouders die openhartig vertellen, rechts op de stoelen de beleidskenners die toekijken. Je zou er een, wellicht wat cynische, metafoor voor de werkelijkheid in kunnen zien.
Een moeder
in de documentaire vraagt zich af: “Komen mijn
kinderen niets te kort? Moeten ze niet veel te veel? Zien ze wel hoe gek ik op
ze ben? Hoe doen andere ouders dit?”. Ik hoor de
taal van de realiteit.
De
toekijkers vragen zich juist af: “waarom maken
ouders tegenwoordig geen keuzes meer? Moeten we ouders helpen om zich meer te
verdiepen in de betekenis van ouderschap? Hoe kunnen we partners helpen om al
voor de geboorte te bespreken wat voor ouder ze willen zijn?”. Er worden goede voorbeelden gedeeld van klantarena’s, opvoedcafés, online cursusses. Iedereen voelt
een verantwoordelijkheid. Ik hoor de taal van het beleid.
Het maakt
mij onrustig, zitten we met al onze beleidsplannen wel op het goede spoor?
Bestrijden we met onze interventies nou echt die groeiende tweedeling op gebied
van gezondheidsverschillen? Als het een maatschappelijk probleem is, waar
moeten we dan antwoorden vinden? En hoe zouden onze ambities eruit zien als we
kosten wat het kost die kloof kleiner willen maken? Dit is de taal van de
kloof.
Grote vragen
zijn het en mijn onrust laait verder op. Gelukkig deed Micha tijdens de opening
al een concrete suggestie die houvast biedt. Laten we altijd, overal en zonder
uitzondering wederkerig leren. Leren van ouders, leren van jongeren, leren van
andere professionals en sectoren.
De
toekijkers zijn aan zet
De Floor is your
De Kloof is
yours.
